Paramaribo en de Voltzberg

Hallo Allemaal,

Sinds onze laatste blog hebben we weer veel te vertellen.

Na onze trip naar bigipan hadden we nog drie dagen stage tot dat de paasvakantie begon. De paasvakantie duurde tweeënhalve week. De laatste dag zijn we samen mee geweest om de kinderen met de bus thuis af te zetten samen met hun paaswerkstukje naar het idee van Nienke. Een getekende paasei versierd met verschillende materialen zoals stift en wasco en bovenin stond er vrolijk pasen versierd met glitters. Wie had verwacht dat Nienke zo creatief is.
De vakantie begon op woensdag. Die avond hadden we een pannenkoekenvergadering. Er zou een pannenkoeken drive tru plaatsvinden om geld op te halen voor de bus van het Dankercentrum. De vergadering was om 7 uur en in de buitenlucht. Het perfecte tijdstip voor muskieten en dat hebben we geweten. Op een gegeven moment lag er een bergje lijkjes langs onze stoel. Bij sommige muskieten die we doodsloegen spoot het bloed naar buiten, bah! Het gekke was dat onze Surinaamse collega’s er ook last van hadden. Dat gebeurd niet zo vaak.

Het weekend daarna zouden we eigenlijk gezellig op stap gaan met drie van de sportagogen maar heel onze planning is anders gelopen. Een andere stagiaire was al een tijdje ziek. Op donderdagavond de avond van te voren zagen we haar en toen schrokken we ervan hoe ziek ze was. Haar benen waren bevlekt en helemaal opgezet en ze had hoge koorts. We hebben haar toen min of meer gedwongen om met ons mee naar Paramaribo te gaan naar het academisch ziekenhuis.
Dus de volgende dag stapte we in de taxi, niet met het idee om lekker op stap te gaan maar om een ziekenhuisbezoekje af te leggen. In het ziekenhuis werden we in het begin niet serieus genomen door de bewaker en werden we doorgestuurd naar een huisarts. Dit waren we natuurlijk niet van plan en hebben we hem ook geprobeerd duidelijk te maken. Toen hij zag hoe slecht ze er aan toe was en dat ze niet eens een stoepje op kon komen van de pijn besefte hij dat we niet aan het overdrijven waren. Hij heeft toen een rolstoel gehaald en ons binnendoor meegenomen naar de SEH. Hier werden we in het begin snel geholpen. De Nederlandse arts die ons hielp dacht aan wondroos maar kon de rare bulten niet verklaren. Ze wilde eerst een bloedonderzoek. Dit gebeurde en toen begon het wachten op de uitslag. Man wat duurde dat lang. We hebben uiteindelijk van half 1 in de middag tot half 12 doorgebracht op de SEH. Gelukkig waren de andere drie stagiaires ook nog in Paramaribo en een van hun heeft Macdonalds voor ons gebracht, erg lief en super lekker om 10 uur in de avond.
Rond half 12 was het bekend dat ze opgenomen zou worden in het ziekenhuis en hebben wij haar naar haar kamer gebracht en zijn we naar onze eigen guesthouse gegaan. We hadden geen behoefte meer om nog op stap te gaan. De volgende dag zijn we tijdens het bezoekuur weer naar het ziekenhuis gegaan. Nu was Wim met ons mee. Het ging gelukkig al stukken beter.
In de middag hebben we spullen gekocht voor de patiënte zoals schone kleding en tandpasta. Daarna hebben we de hele middag bij de Zus&Zo gezeten totdat het weer tijd was voor bezoekuur. De volgende ochtend hebben we weer vroeg de taxi gepakt omdat we in de avond nog de pannenkoeken drive tru hadden.

Op zich was het pannenkoeken bakken best leuk alleen we waren zo ontzettend moe en we wilde eigenlijk alleen nog maar slapen. Het was wel heel gezellig met onze collega’s maar qua organisatie konden er wel wat dingen anders. Nienke moest de pannenkoeken beleggen en Moniek moest ze aan de mensen geven. Alleen het bakken duurde best wel lang waardoor wij ook weer achterliepen in ons werk en zo telkens moesten wachten. We zouden eigenlijk om 10 uur klaar zijn maar dat liepen even uit, tot half 12 jammer maar helaas.

Maandag en Dinsdag hebben we even helemaal niets gedaan om te zorgen dat we bij konden komen van het zware weekend.

De volgende dag mochten we een dagje meelopen in het ziekenhuis om zo een beter beeld te krijgen van de gezondheidszorg in Suriname. We zouden eigenlijk allebei op een andere afdeling gezet worden maar vanwege personeelstekort werden we beide op de mannenafdeling geplaatst. Het ziekenhuis is maar een klein streekziekenhuisje waar door het is verdeeld tussen de mannen en de vrouwen afdeling en niet tussen allerlei specialisaties. Wij stonden op de mannenafdeling.
Het ziekenhuis is heel erg open en schoon. We hebben die dag veel mogen meekijken en meelopen. Wat ons wel opvalt hier is dat de mensen vooral werken omdat ze moeten werken. Ze maken hun verplichten rondes maar wanneer iemand behoorlijk ziek op bed ligt zouden ze er niet extra langslopen om te vragen hoe het gaat of om een praatje te maken.
Nienke had nog een momentje met een stel criminelen. Ze was mee met een cliënt om röntgenfoto’s te laten maken en ze stond te wachten bij de balie. Toen ze achter zich keek zag ze ineens vijf criminelen met handboeien om in een rijtje langs elkaar zitten die haar aan het uitkleden waren met hun ogen, heel oncomfortabel.

De dag daarna mochten we een dagje meelopen in het bejaardenhuis. Dit was erg heftig en confronterend. Het bejaardenhuis waar we terecht kwamen was oud, donker en vies. Cliënten lagen met drie personen op kleine kamers. Op sommige kamers lagen plassen water vanwege lekkage en er liepen honden en katten rond met grote wonden. Het personeel was wel heel erg lief voor de mensen maar hun werk is ontzettend zwaar. Ze moeten de mensen verzorgen zonder hulpmiddelen zoals wij ze hebben zoals een hoog-laag bed. Ik vrees voor hun rug.
Na een half dagje daar meegelopen te hebben werden we opgehaald met de bus om weer naar Paramaribo te vertrekken. Wat een reis was dat. De gehele bus zat volgepakt er kon geen kip meer bij. Moniek zat voor drie kleine kindjes die het ontzettend leuk vonden om haar lange krullen te trekken. Onderweg van Nickerie van Paramaribo kom je langs een controle post. Deze staat er om te controleren of er geen drugs gesmokkeld wordt vanuit Guyana. Deze keer was Moniek de enigste in heel de bus die haar paspoort moest laten zien. Nienke had het geluk dat ze ergens achterin helemaal verstopt zat. Maar zo oneerlijk gaat het er soms aan toe.
Eenmaal aangekomen in Paramaribo kwamen we terecht in de file. De vierdaagse was van start gegaan in Paramaribo. Uiteindelijk hebben we van een rit die normaal gesproken 3,5 uur duurt, zes uur over gedaan en we waren behoorlijk gaar. We hebben lekker een hapje gegeten bij Zus&Zo en daarna zijn we gaan slapen.

De volgende dag was het weer optijd opstaan want we zouden een cacaocursus hebben. Wij waren zo slim dat we dachten lekker bonbons te gaan maken maar dat was natuurlijk niet de bedoeling, we gingen cacao maken van cacaobonen. Eerst kregen we een heel verhaal over de geschiedenis en een lekkere muffin. Daarna gingen we chocolade proeven en dan moest je vertellen wat voor smaken je erin proefde. Hanne en Fleur gingen hier helemaal op in en kwamen met de ene smaak naar de andere aan. Wij keken elkaar alleen maar aan van ik proef chocola en het ene stukje vind ik lekker en het andere niet maar that’s it. Moniek had nog een handige actie om bij een stukje keihard te roepen hoe vies ze het wel niet vond en toen bleek dat nou juist gemaakt te zijn door de mensen die de cursus gaven, oeps. Na het proeven hebben we de bonen platgeslagen en hebben we cacao meekregen om chocolademelk mee te maken. Ben benieuwd.
Daarna gingen wij samen met weer een andere stagiaire winkelen bij de hermitage mall, een grote overdekte shoppingscentrum met bioscoop. We hebben een rondje langs de winkels gemaakt. Daarna zijn we naar de bioscoop geweest, de film Cinderella. De film was geweldig en ze hadden caramelpopcorn dus het was een topavondje. Hierna zijn we uit eten geweest bij soupose, waar anders. Moniek is die avond nog op stap geweest samen met mensen van het ziekenhuis in Nickerie die ook in Paramaribo waren. Nienke was moe en is gaan slapen.
De volgende ochtend heeft Moniek haar kater uitgeslapen en is Nienke ergens koffie gaan drinken met Hanne. De rest van de dag hebben we gewinkeld en natuurlijk I love SU hemdjes gekocht, dat is toch wel een must als je hier bent. In de avond zijn we uit eten geweest bij een Javaans restaurant. Moniek had nu toch wel last van haar kater en bestelde alleen maar een loempia. Het contrast was wel grappig. Iedereen had een berg op hun bord liggen en Moniek een loempia. Nienke vond haar eten niet lekker wat jammer was. Daarna zijn we thee gaan drinken bij Souposo. Het personeel herkent ons daar al, heel erg leuk. Op een of andere manier krijgen we altijd de slappe lach als we daar met zijn vieren zijn. Komt door de leuke sfeer die er hangt.
Op zondag zijn we met zijn tweetjes naar Fort Zeelandia geweest. Heel erg mooi en interessant om te zien. Ook onze gids maakte veel goed, hij kon erg leuk vertellen. We hebben op het platform gestaan waar de decembergebeurtenissen plaatsgevonden hebben, je kon de gaten nog zien zitten.
Ook was er de kakkerlakkencel. Dit was een minicel waar ze opgesloten werden wanneer slaven en daarna criminelen niet in de hand gehouden konden worden. Wij zouden er helemaal gek geworden zijn. Het rook er nu al muf laat staan als je daar ook nog met zoveel man zit en iedereen daar zijn behoefte moet doen. Die avond hebben we de taxi weer terug naar huis gepakt.

Op maandag en dinsdag hebben we meegeholpen met schoonmaken. 20 April hadden we feest omdat het dankercentrum 10 jaar bestaat. Daarom moest er de week ervoor schoongemaakt worden en daarna versierd. Erg knap dat het personeel hier hun vakantie voor opoffert.
Op woensdag kregen we een verassing. In plaats van schoonmaken kregen we een teamuitje. We gingen naar saramacca met de bus. De busreis was al super gezellig. Iedereen had lekker eten klaargemaakt zoals bakabana en bara’s. Eerst kregen we een kleine rondleiding bij een groeten en fruitbedrijf. Zij zouden fruitbakjes sponsoren voor het feest. We mochten ook proeven, heerlijke ananas, papaya en watermeloen. Daarna kregen we een rondleiding bij het district commesariaat. De D.C van saramacca had ons uitgenodigd. Hij was eerst D.C van Nickerie en in die tijd heeft hij ook de bus van het Dankercentrum gereden dus dat was voor iedereen een leuk weerzien. We waren daar in een plaatsje dat Groningen heet. Het was een heel mooi plaatsje alleen een beetje vervallen. Dat was erg jammer. Ze lieten ons een vervallen zwembad zien die ze weer op zouden bouwen. Het was zo zonde dat die vervallen was. Vanuit het zwembad had je uitzicht over de rivier en daarachter de jungle, zo ontzettend mooi. Ook kregen we daar een lunch. Lekkere roti. Wel behoorlijk heet maar de Surinamers houden van peper.
In de middag hebben Jody en wij de bus gepakt naar Paramaribo omdat we dat weekend op trip zouden gaan. Voor de busrit van ongeveer een uur betaalde we 2 gulden 50. Omgerekend is dat echt ontzettend weinig. We zijn even op bed gaan liggen bij aankomst totdat de rest van de Belgische stagiaires gearriveerd waren. Daarna zijn we gaan eten en vroeg gaan slapen voor het drukke weekend die we zouden krijgen. Er stond een trip op het programma naar de raleighwatervallen en het beklimmen van de voltzberg.

De volgende ochtend moesten we om half 9 bij het vat zijn. Vanuit hier werden we opgehaald om richting de voltzberg te gaan. Het regende die ochtend ontzettend hard. De andere stagiaires waren natuurlijk voorbereid naar Suriname gekomen en hadden een regenjas bij zich, wij niet dus wij waren doorweekt toen we eenmaal in de bus zaten. Gelukkig moesten we ongeveer vier uur rijden dus tijd zat om op te drogen. De weg was ontzettend slecht door de hoeveelheid regen en zat vol kuilen. We zijn behoorlijk heen en weer geschud. Daarna kwamen we aan bij de rivier waar we nog anderhalf uur zouden moeten varen. Maar eerst de lunch, roti. Het eerste stukje op de boot was leuk. We hadden lol en het uitzicht was prachtig. Overal om je heen zag je jungle. Maar toen. Het begon met lichte regendruppels, dat was nog wel te doen. Daarna begon het steeds harder en harder te regenen. Op een gegeven moment regende het zo hard dat je niet eens meer in de verte kon kijken. Wij probeerde nog een beetje te schuilen onder de zwemvesten maar dat hielp dus echt helemaal niets. We waren van top tot teen doorweekt en we hadden het koud. Gelukkig waren we zo slim om onze kleding in een zak te stoppen in onze tas zodat we wel droge kleding hadden. Toch werd alles in een keer goed gemaakt toen we op het eiland kwamen. Er zaten aapjes in de boom die wij bananen mochten geven. Daarna zijn we gaan eten en vroeg gaan slapen in onze hangmatten met uitzicht op het water en de jungle.
De volgende dag stonden we vroeg op om te eten en alvast onze lunch klaar te maken. Beetje jammer was dat onze wandelschoenen nog steeds nat waren van de dag ervoor dus we moesten met natte schoenen gaan klimmen.
Rond 9 uur gingen we op pad. Nog maar net op pad kwamen we al meteen een waterval tegen, dit bracht iedereen in een opperbeste stemming.
Daarna kwamen we bij een klein poeltje aan die we moesten oversteken. Moniek ging wel als eerst en dacht dat ze over twee boomstammen kon lopen. Deze waren helaas bedekt met mos en dus spekglad. Moniek gleed uit, knieschijf uit de kom. Gelukkig duwde ze hem zelf meteen weer terug en we hebben er steunverband omheen gedaan. Moniek was eigenwijs en wilde hoe dan ook de klim gaan maken. Hierna dacht Nienke je dag no way dat ik over die boomstammen ga lopen dus ze loopt dwars door het water. Nog geen vijf seconden nadat ze overgestoken was haalt de gids een zes maanden oude kaaiman uit het water, oeps.
Nienke is meegelopen met de lokale gids en de rest van de stagiaires en moniek liep hier achteraan met de andere gids.
De toch door de jungle is zelf niet te beschrijven zo mooi. Het voelt heel onwerkelijk om daar de lopen met de aapjes boven je hoofd en de geluiden van papagaaien en andere vogels. Op een gegeven moment stapte we op een platform van waar we de voltzberg konden zien. Deze was ontzettend hoog en we konden niet voorstellen dat we deze zouden gaan beklimmen. Helaas begon het op dat moment weer te regen en dat betekende dat de kans bestond dat we niet meer mochten klimmen omdat het dan te gevaarlijk zou worden. Dat zou echt heel erg zijn geweest.
We moesten nog een stuk lopen tot we bij de voet van de berg uitkwamen. Hier zouden we moesten gaan klimmen. En met klimmen bedoelen we echt klimmen, in de zin van jezelf omhoog trekken aan bomen en vasthouden aan rotsten. Daarna kwamen we op een open vlakte en dat uitzicht was echt adembenemend. Je kon zo over de gehele jungle uitkijken. De weg verder was nog steiler en je had niet veel om aan vast te houden. Dit betekende gedachten uitschakelen en klimmen.
Helaas stapte Nienke net op een heel glad stukje en gleed uit, omdat er niets was om aan vast te houden schoof ze een stuk naar beneden. Toen ze probeerde om opnieuw op te staan gleed ze weer weg. Daarna ging ze zitten en verklaarden dat ze niet meer verder zou gaan. Op dat moment durfde Moniek ook niet meer. Gelukkig kwam er een gids langs die Nienke bij de hand heeft genomen voor een klein stukje en we zijn beide helemaal tot de top geklommen. Moniek met een pijnlijke knie in het verband en Nienke onder het bloed en schaafwonden en een kapotte broek. De twee kneusjes op de voltzberg, maar zo ontzettend trots dat we doorgezet hebben.
Daarna begon het weer te regenen dus we moesten snel van de berg af omdat het anders gevaarlijk zou worden. Moniek durfde niet alleen en heeft de gehele terugklim de hand van de gids vastgehouden. Nienke is op haar kont gaan zitten om zo naar beneden te glijden met als resultaat dat de broek nog verder kapot is, jammer want het was net een nieuwe broek. We moesten zelfs een stukje “abseilen’. Onder aan de berg voelde je meteen dat je bovenbenen en knieën helemaal verkeerd gebruikt waren. De terugweg was een stuk zwaarder. Het was weer hard aan het regenen en dat heeft het bijna de gehele terugweg gedaan.
Die avond hebben we borgoe ‘rum’ gedronken en cirkel of death gespeeld. Erg grappig. Helaas was Nienke al de hele dag ziek, griep. Ze heeft er heel de dag niet aan toegegeven dus in de avond kwam de klap en ze is vroeg in haar hangmat gaan liggen. De volgende dag stonden er watervallen op het programma maar omdat het water zo hoog was kon je het geen watervallen meer noemen maar een stroomversnelling. Nienke besloot niet mee te gaan en bleef samen met de gids achter die ook ziek was. Goede beslissing want het was niet zo heel speciaal en daardoor voelde zich in de middag wel weer beter.
Moniek had nog steeds last van haar knie maar het ging al stukken beter dan verwacht.
Die middag hebben we iets speciaals gedaan maar dat is het enigste wat we hierover kunnen vertellen ;).
Die avond hebben we op de rotsten bij het water gezeten en naar de zonsondergang en daarna naar de sterren gekeken. We hebben nog nooit zoveel sterren bij elkaar gezien als op dat moment, genieten.
De volgende dag begon de lange lange terugreis. Eerst anderhalf uur met de boot, terug in de bus voor vier uur en toen we in Paramaribo waren meteen in de taxi naar Nickerie. We moesten op maandag weer terug zijn op het Dankercentrum omdat het feest was. Dankers bestaat 10 jaar. Maar daar vertel ik de volgende keer meer over want anders wordt deze blog wel heel erg lang.

Zoals je kunt lezen vervelen wij ons hier nog lang niet.

Groetjes Moniek en Nienke