Trips en 10 jarig bestaan Dankercentrum

Fawaka,
Hierbij maar weer eens een blog want de vorige is alweer een paar weken geleden. De vorige keer zijn we gestopt bij het 10 jarig bestaan van het Dankercentrum.
Het Dankercentrum bestond 18 April 10 jaar. Dit werd gevierd op maandag 20 april. Eerlijk gezegd hadden we er een hard hoofd in aangezien de kinderen dan net weer terug kwamen van tweeëneenhalve week vakantie. De organisatie was in handen van een van de sportstagiaires. Zij moest een evenement organiseren voor haar schoolopdracht.
Op het dankercentrum zijn de kinderen verdeeld in 3 groepen:
De grote kinderen: de grote kinderen worden geacht kleine taakjes uit te voeren zoals de tafels afdoen met een doekje etc. Ook gaan ze naar sociale werkplaatsen. Hier in Nickerie zijn er verschillende sociale werkplaatsen. Het maken van stenen, werken in de copy shop of bij de fietsen.
De ontwikkelingsgroep: Deze kinderen hebben een iets hoger niveau en krijgen een paar keer in de week opdrachten die ze moeten uitvoeren zoals prikken op de lijn of kleuren herkennen. Er wordt gekeken of er mogelijkheden zijn om deze kinderen op speciaal onderwijs te kunnen plaatsen.
De recreatiegroep: Deze kinderen zijn van laag niveau en er wordt vooral ingegaan op hun behoefte.
Deze groepen kinderen waren tijdens het feest onder verdeeld in kleine groepjes en naar hand van hun niveau waren er sport en spel activiteiten georganiseerd. Wij hadden samen een groepje van drie kinderen van de recreatiegroep en de activiteiten die we gedaan hebben met de kinderen was: op de trampoline, in de snoezelruimte en muziek maken. Tijdens de activiteiten waren er gasten uitgenodigd om te komen kijken. Deze gasten bestonden uit ouders, sponsoren, oud medewerkers etc. Het was apart om mee te maken dat deze mensen op stoelen zaten toe te kijken hoe wij de activiteiten uitvoerden en daarna hoe wij de kinderen te eten gaven.
Na het eten stonden er speeches op het programma van meer dan een half uur. Wij waren heel benieuwd hoe de kinderen zich zouden houden maar ze hebben zich keurig gedragen, trots!
Na de speeches gingen we flessenvoetbal doen met de kinderen, ze vonden het echt geweldig om nat te mogen worden en ook Nienke werd fanatiek. Daarna gingen we dansen met de kinderen, eten en toen was de dag weer voorbij. De kinderen gingen naar huis en wij moesten meehelpen opruimen.

Op donderdag stond er een evenement gepland van een andere sportstagiaire. Zij had een sportdag georganiseerd op de monkouschool. Dit is speciaal onderwijs voor kinderen met een wat hoger niveau. Wij waren uitgenodigd om voor verpleegkundige te spelen. Maar we hebben daar meer gedaan zoals eten en drinken uitgedeeld en meegeholpen met spelletjes. Maar goed ook want anders hadden we heel de dag niets te doen gehad.

Zaterdag waren we uitgenodigd bij de Belgische stagiaires om met alle stagiaires spaghetti te komen eten, pasta party zoals ze het noemde. De belgen hadden nog heel veel zelfgemaakte saus over die op moest dus daar hielpen we graag mee. Tevens was het ook de laatste dag dat we allemaal bij elkaar waren.

De rest van de week is rustig verlopen met stage en op donderdagmiddag zijn we met Hanne en Fleur naar Paramaribo vertrokken. We waren rond half 10 in onze guesthouse. Waar we natuurlijk heerlijk gedoucht hebben onder een warme douche en ons daarna klaargemaakt voor een stapavondje bij de havanna. Die avond kwamen de mannen als vliegen op ons af.
De next morning had iedereen een kater dus we hebben rustig aangedaan. Ook omdat we de dag erop op trip zouden gaan.

Op zaterdag werden we al om 8 uur opgehaald door senzi onze tourleider. We vertrokken naar danta bai wat letterlijk het geruis van de stroomversnelling betekend. Op de heenweg zijn we gestopt bij een klein restaurantje waar we ontbeten hebben. We kwamen uit bij een goudmijn waar we even rondgekeken hebben. Het was de eerste keer hier in Suriname dat we helder blauw water gezien hebben. Dit kwam door de opgravingen. Ook hebben ze ons nog een echt stukje goud laten zien, dit zag er heel apart uit als een mooie gekleurde steen.
We zijn weer verder gereden en kwamen uiteindelijk uit bij het laatste stukje weg dat uitmondde in een rivier. Vanaf deze rivier ga je verder het binnenland in per korjaal. Een korjaal is een uitgeholde boomstam die gebruikt wordt als boot.
Maar wij hoefde die dag niet te varen, we waren alleen maar daar gestopt om eten te halen.
We moesten een stukje terug rijden en sloegen toen een hobbelige zandweg in met gaten en bulten. Senzi heeft meerdere keren zijn auto liefdevol toegesproken in de hoop dat die het niet op zou geven, gelukkig was de auto onder de indruk en hebben we het gehaald. We kwamen terecht op een plek aan de rivier met allemaal houten huisjes, het zag er echt prachtig uit. In de rivier lag een stroomversnelling wat natuurlijk de naam verklaard. We zijn gaan eten: bami of nasi natuurlijk.
Daarna gingen we op weg naar Lobi lafu (liefde om te lachen) door de jungle waar we onderweg wat uitleg kregen over bepaalde bomen en planten en we kwamen echte cacaobonen tegen die we lekker opgegeten hebben. Ze smaken een beetje citrusachtig.
Op Lobi Lafu zijn we van de kabelbaan geweest. Deze toch verliep niet zo soepel en veilig als het eigenlijk zou moeten. In plaats van met twee werden we maar door een iemand begeleid en het hout leek wel op instorten. De baan zelf was 17 meter hoog dus dat was behoorlijk.
Nienke vond het echt heel erg eng en heeft ook flink zitten twijfelen of ze het wel wilde doen of niet. Uiteindelijk heeft ze het toch gedaan. Moniek houdt wel van een beetje adrenaline en in zulke gevallen kent ze geen angst. Het uitzicht vanaf de baan was echt prachtig. Over de jungle en de surinamerivier. Zelfs de foto’s kunnen niet aangeven hoe mooi het was.
Daarna konden we van een Tarzanswing. Moniek vond het meteen geweldig en hing daar als een aap op zijn kop in maar Nienke vond het natuurlijk weer doodeng en wilde in eerste instantie niet. Een van de andere stagiaires durfde ook niet totdat die aangaf toch te gaan. Toen dacht Nienke bij zichzelf ik wil niet de enigste zijn die niet gegaan is en vandaar dat ook zij gesprongen is en het uiteindelijk geweldig vond.
Na de adrenalinekick zijn we gaan zwemmen in de soela (stroomversnelling) waarbij we moesten oppassen om niet meegenomen te worden. Vanuit hier hebben we kunnen kijken naar de zonsondergang en hebben we een paar geniale foto’s gemaakt die zeker bewaard blijven als eventuele chantagematerialen.
In de avond na het eten was er een kampvuur. Dit gaf echt een fijn kamp gevoel.
De volgende dag hebben we een jungletocht gedaan waar we uitleg kregen over verschillende soorten bomen en planten. Ook hebben we de draagmieren gezien. Een hele rits mieren allemaal met een blaadje bij zich, echt een geweldig gezicht.
Uiteindelijk kwamen we uit bij een beekje. De gids liet zien dat er duizende jaren geleden indianen hebben gezeten. Je zag groeven in de stenen waar ze hun wapens slijpte.
Na de jungletocht hebben we geluncht en even aan de rivier gezeten en toen gingen we weer richting Paramaribo waar we een afscheidsetentje met de belgen gehad hebben, het eerste afscheid!

Nienke is de volgende ochtend al om vijf uur met Hanne en Fleur meegegaan richting Nickerie. Moniek bleef achter omdat haar ouders aan zouden komen en die wilde ze graag van het vliegtuig ophalen.
Vol spanning heeft ze haar ouders van het vliegveld gehaald en ze was ontzettend blij om ze weer te zien. Moniek heeft ze Paramaribo laten zien en een nachtje slapen in de Zus&Zo hoort er natuurlijk ook bij. De volgende dag gingen zij ook richting Nickerie. Helaas hebben ze er weer ontzettend lang over gedaan. Je hebt zo vaak pech met de taxi.

De rest van de week zijn de ouders van Moniek elke avond komen eten en zijn we een keer uit eten geweest. Op zaterdag waren we samen met Hanne en Fleur uitgenodigd bij Gaytrie voor kooklessen. Ook de ouders van Moniek gingen mee. Hier hebben we geleerd om Bara’s en pokawra te maken. Lekker natuurlijk zoals alles hier.

Op maandag vertrokken de ouders van Moniek weer richting Paramaribo en ging hier alles zijn gangetje.

Op woensdagmiddag hebben we de staatsbus gepakt naar Paramaribo. Echt balen dat we dit niet eerder gedaan hebben want het beviel ons super goed en scheelt vele SRD. Die avond hebben we de ouders van Moniek meegenomen naar Souposo voor een kennismaking. Nienke had chinese tayer soep. Soep dat ze in Nederland echt niet weg zou krijgen maar hier heerlijk vond. Pittig eten went blijkbaar.

De volgende ochtend werden we al rond 8 uur opgehaald voor onze laatste lange trip. We zouden het binnenland ingaan naar Knini paati oftewel knie eiland.
Eerst gingen we met de bus richting Atjoni. Atjoni is echt heel apart. Hier houd de weg op en gaan alle tochten verder op de Surinamerivier met een korjaal, houten kont. We moesten nog een uur varen voor we op het eiland aankwamen maar heet eiland zelf was geweldig. Mooi uitzicht over de soela en slapen in bedden en een lekker plekje met kussens waar je heerlijk kunt zitten, genieten dus. In de middag zijn we gaan zwemmen in de stroomversnelling, ontzettend leuk. Je kon ook terugdrijven naar het eiland. Dit heeft Moniek gedaan, Nienke natuurlijk niet. Ze is de eerste die eerlijk toegeeft dat ze eigenlijk een watje is.
‘savonds hebben we lekker gegeten en daarna zijn we kaaimannen gaan spotten op de rivier in het donker. Spannend. We hebben er eentje zien liggen in het water. Was leuk om te zien maar de eerste kaaiman die we bij de voltzberg gezien hebben was spectaculairder. Kan ook komen doordat Nienke er bijna op was gaan staan en dat Moniek hem vastgehouden heeft.

De volgende dag stond er een bezoekje aan de marronstam gepland. Marrons zijn nakomelingen van gevluchten slaven die in het oerwoud hun dorpjes opgebouwd hebben. Apart om sommige vrouwen nog gewoon zonder bovenkleding in de tuin te zien werken, of naakte kindjes te zien baadden. Beetje jammer alleen dat we meteen een geldbakje onder onze neus kregen toen we bij de school stonden te kijken. Daarna zijn we weer gaan zwemmen en in de middag hebben we een jungletocht gehad. Wij vonden het niet zo heel erg interessant omdat we weer hetzelfde verhaal kregen over de bomen en de planten die we al een paar keer gehoord hebben maar voor de ouders van Moniek was het wel leuk. Daarna natuurlijk weer zwemmen, als je de kans krijgt om te zwemmen in een soela moet je die met beide handen aangrijpen natuurlijk. S’Avonds kregen we een BBQ, lekker.
De volgende ochtend zijn wij samen nog een keertje gaan zwemmen als afscheid en daarna vertrokken we richting de brownsberg, eerst zijn we met de auto zo ver mogelijk omhoog gereden en daarna nog een wandelingetje van 10 minuten naar de top. Het uitzicht was veel minder mooi dan de voltzberg maar je kon wel de brulapen horen dus dat was wel erg leuk. We zagen we de regen aankomen. Toen we weer in de auto zaten begon het keihard te regen en het is pas in de avond opgehouden. In Paramaribo waren de straten ondergelopen en ook stukken tuin van mensen stonden helemaal onder water. De regentijd is echt begonnen.
Die avond zijn we gaan eten met Hanne en Fleur, gezellig met ons viertjes. We zaten bij een wat duurder restaurant maar hier konden we ook rund krijgen. Nienke heeft genoten van haar biefstuk.

De volgende dag wilde we kijken of de markt ook op zondag open was, helaas niet. Wel zijn we door verschillende mannen lastiggevallen. Twee wilde er geld en 1 man wilde ons drinken hebben. Hij flipte hem helemaal uit toen wij hem dat niet gaven en begon te schreeuwen, we zijn maar heel snel doorgelopen.
Daarna hadden we een afscheidslunch bij de Zus&Zo met de sporters, afscheid nummer 2. Echt raar om van de stagiaires afscheid te nemen. Zou je elkaar nog wel eens zien?

Volgende week precies zijn de verkiezingen, we zijn benieuwd wat het gaat worden.

Dikke brasa van ons